Moses Levy
Levy Moses (Arabisch: موزس ليفي), geboren op 3 februari 1885 in Tunis en overleden op 2 april 1968 in Viareggio, is een Italiaans-Britse schilder en graveur uit Tunesië. Hij is een van de pioniers van het genre in Tunesië en een van de voorlopers van de school van Tunis. Moses Levy kreeg vanaf zeer jonge leeftijd artistieke training. In 1900, toen hij nog maar vijftien was, bezocht hij het Lucca Art Institute. Drie jaar later volgde hij een opleiding aan de Academie voor Schone Kunsten in Florence, waar hij studeerde bij leraren zoals Lorenzo Fattori. Gedurende deze periode raakte hij bevriend met Lorenzo Viani, Virgilio Carlini of Antonio Antony de Witt. In 1905 volgde hij de naaktschool in Florence, een techniek die hij vervolgens perfectioneerde door cursussen in Parijs te volgen. In 1907 toegelaten tot de zevende Biënnale van Venetië waar hij met zeven etsen een prijs ontving met het werk "La raccolta delle Olive". In 1911 exposeerde hij in de Kamer van Koophandel van Tunis en vervolgens in 1913 in Rome, ter gelegenheid van een internationale kunsttentoonstelling met zes etsen. In 1914 exposeerde hij voor de tweede keer op de della Seccione-tentoonstelling in Rome, waar hij, uitgenodigd, de eerste prijs won voor de gravure "Contadino Toscano". Deze etsen worden zeer snel opgemerkt. Het was in deze periode dat hij houtsnede en monotype begon te oefenen. Na de Tweede Wereldoorlog richtte hij samen met zijn vrienden Pierre Boucherle, Jules Lellouche en Antonio Corpora de École de Tunis op; het werd al snel een referentie in de schilderkunst in Noord-Afrika. Zijn atelier in de rue de Provence, de huidige rue du 18-Janvier in Tunis, wordt een bevoorrechte ontmoetingsplaats voor zijn leden en zijn frequente reizen tussen de twee oevers van de Middellandse Zee dienen als inspiratie om indrukken op te slaan en te kleuren. Moses Levy speelt veel in zijn werk met kleur, met name het blauw van de lucht en de zee en de warme kleuren van de muren die een interieur huisvesten dat koel is, de kleurrijke kostuums van zijn Afrikaanse onderwerpen, de stranden, vooral die van Viareggio of elegante silhouetten van vrouwen of kinderen. Dit 'luidruchtige en geurige' schilderij is nog steeds terug te vinden in deze schilderijen van beurzen of markten. Levy weet de beweging te fixeren zonder deze te bevriezen, de geuren weer te geven door ze voor te stellen, zonder voyeurisme te getuigen maar met een grote intimiteit van de mix van verschillende populaties die naast elkaar bestaan, van de schoonheid en de waardigheid van de vrouwen. Hij is daarom voorstander van beweging over stillevens, weinig in zijn productie: "Moses Levy heeft deze duizend jaar oude erfenis bekleed met de Italiaanse mantel van lyrisch dandyisme, waarbij hij het aannam met een zeldzame melancholische elegantie en een mysterieuze grootsheid [...] De wereld aftastend, een geweldige ontwerper en weergaloze graveur, wist hij te mengen in zijn palet , zonder schoonheid en zelfs met een zekere rigoureuze hardheid, gebroken tonen die alleen van hem waren."(Wikipedia)